Την περίοδο του 1830-1832 μετά την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου, κτήματα – τσιφλίκια από τους Τούρκους γαιοκτήμονες πωλούνται σε Έλληνες γαιοκτήμονες διατηρώντας οι τελευταίοι το ίδιο σύστημα των κολλήγων.
Από το 1862 μέχρι και το 1918 οι μεταβιβάσεις του κτήματος Μπογιατίου ήταν συνεχείς και διαδοχικές σε διάφορους εύπορους Έλληνες. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Ηπίτη, Κασσαβέτη, Σολωμό και τους τελευταίους Γάγαλη και Εμπειρίκους.
Από το 1830 ως το 1926 η έκταση Μπογιατίου ανερχόταν στα 17.500 στρέμματα. Έφτανε μέχρι την Βαρυμπόμπη και συνόρευε ανατολικά με τον Διόνυσο. Η κοινότητα Άνοιξης ήταν 4.600 στρέμματα.
Το 1918 οι αδελφοί Μαρής και Λεωνίδας Εμπειρίκος αγόρασαν την έκταση των 9.000 στρεμμάτων του Μπογιατίου. Μετά όμως την μικρασιατική καταστροφή, το 1922, δεσμεύεται από το Υπουργείο Γεωργίας μεγάλο μέρος της έκτασης αυτής, απαλλοτριώνεται και διανέμεται σε κατοίκους- αγρότες της περιοχής, δίνεται στην εταιρία δασών , στους ακτήμονες κατοίκους του Μπογιατίου καθώς επίσης δίνεται έκταση για να κατασκευαστούν αποθήκες πυρομαχικών. Μένουν έτσι 1.600 στρέμματα στους αδελφούς Εμπειρίκους, οι οποίοι τα διαιρούν και τα πουλάνε σε διάφορους ιδιώτες.
Το 1936 και 1960 αντίστοιχα γίνονται συμπληρωματικές απαλλοτριώσεις για να δοθούν εκτάσεις σε άλλους παλιούς κατοίκους και οικογένειες που ζουν ακόμη και σήμερα.